හීන දිගන්තය

ඇහි පිල්ලමක් යට හුස්ම යනතුරු... බලා ඉන්නට පෙරුම් පුරනා අහිමි නුඹ සිත, පාමුලට වී කඳුලු වගුරා හඬා වැටෙනා.... අහිමි අහසට උරුම නැති තරු, මහා පොලවට කඩා වැටෙනා මට මගේ ලොව අහිමිවෙන්නට ළංව ඇති බව සෙමින් දැනුනා.......

පාලු මාවතේ කිහිලිකරුවෙන්... සෙමින් පියවර එකට තබමින්... වේදනාබර මතකයන් හිතේ ගුලිකර සඟවමින්... පුරුදු නිවහන සෙවන සොයාලා... විඩාබර නෙත් විමසමින් හුරුපුරුදු වත සොයා විමසයි මගේ හද දැන් චකිතයෙන්... නැත කිසිවෙක් පෙනෙන්නට ඇයත් යන්නට ගොසින්ය වාහල්කඩ ඉදිරියේ නතරවී සිටින්නෙමි මම තනිවම.....

හඬන්නට ළංව තනිවෙලා... වේදනාදෙන සීත මීදුම් එදා පහසක් ගෙනා මතකය... ආයෙමත් සිත පාරවා... සඳේ එළියෙන් මිදෙන්නට නොහැකි බව දැන දැනම.... තවමත් හන්තාන සැඟවෙනවා සඳ එලියෙන් මිදෙන්නට.......

හඬන්න, ඇසිපිය වසා... ගිනිගෙන දැවෙන හදවත නිවාලනතුරු... සීතල කඳුලු බිංඳු අවසන්වෙනතුරු... හදේ සංකා දියවයනතුරු... හඬන්න....