සීයා

වැහැරිලා දුබල වුනු
කෙසඟ කය පණ නැතිව
පාවෙලා වැනෙනවා
අත් වාරුවක් නැතිව
රැලි වැටී දියව ගිය
ඇටකටුත් පෙනෙන්නට
තවම එහෙ මෙහේ දුවයි
සීයා පුලුවන් ලෙසට
ඒ කාලේ තිවු අඩවු
මටත් තාමත් මතක
ඒත් දැන් වයසයි නේ
කොහොම නම් කල් ගෙවුව
අවසාන කාලයට
හෙමින් තව ළං වෙන්න
අපි හැමට උරුම උනු
ඒ කටුක සත්‍යයට
අපිත් දවසක ඉතින්
ළංවෙනවා නොදැනීම
ඉවරයක් කොහි ඇත්ද
දිවිල්ලක් නිම නොවෙන
නිවන්නට මඟ සොයන්
යන්නටම හිත නැද්ද ....